گفتگوهای اوریانا فالاچی

می گفتم: «ملت آمادگی مواجه شدن با آزادی را ندارند. می بایست عادتشان داد، تعلیمشان داد تا این که سیاسی شوند، با قدم های
کوتاه و آهسته باید قدرت را به دست بگیریم...وگرنه به حالت آشفتگی می افتیم و حتی ممکن است یک دیکتاتور دیگری ظهور
کند.»
امام خمینی برعکس این را می گفتند. همه چیز را سریعا می خواستند: «قدم به قدم یعنی چه؟ انتظار یعنی چه؟ حتی نباید یک روز
هم فرصت را از دست داد. نه حتی یک دقیقه. ملت انقلاب را می خواهد بلافاصله حالا یا هرگز.»...
همه چیز را خواستن و زود خواستن یک عادت قدیمی ایرانیان است که یک دنیا مشکلات و خطرات به همراه دارد.

...من کله ام بوی قرمه سبزی نمی دهد. می دانم که در طول این 36 سال در لهستان حق کشی های فراوانی شده؛ بنابراین اوضاع یک شبه نمی تواند تغییر کند. باید صبر داشت؛ درک و فهم داشت؛ عصبانیت را کنترل کرد، زیرا ملت هم چون یک بمب آماده ی
انفجار است و من قادر هستم ملت را کنترل کنم برای این که منطق دارم. اگرچه تحصیل کرده نیستم...کوره راهی را که باید طی کنیم
می شناسم. خطر این است که این کوره راه طی نشود و خط جنبش کسانی که آن را نمی فهمند و کله شان داغ است از مسیرش خارج
شود...هیچ چیز را نمی توان عجولانه به دست آورد. باید تقاضاها را در موقعیتی مناسب و به موقع مطرح کرد.
...آزادی کم کم به دست می آید. درجه به درجه. آزادی غذایی است که هنگام گرسنگی زیاد، خیلی با احتیاط باید تجویز شود...اگر شما فرزندی بخواهید، آن هم با جدیت و با تمام وجود، ترجیح می دهید که بچه ای ناقص داشته باشید یا اصلا فرزند نداشته باشید؟